17-03-2023

Sevilla

We bouwen niet alleen voor vandaag en morgen. We maken Almere voor onze erfgenamen.

Fietsen naar je werk is in Almere een traktatie. Vanuit Haven naar het stadhuis kan ik nu over Hortus en de Weerwaterbrug. Ik fiets er bijna dagelijks doorheen en het blijft verrukkelijk. Nieuw is dat ik steeds meer anderen tegenkom. Fietsers en wandelaars. Als ik stop om een foto te maken, knoopt een montere zeventigplusser een praatje aan. "Ze moeten hier niets meer aan veranderen, gewoon zo laten doorgroeien. Kijken wat er ontstaat", zeg hij. Ik antwoord dat mij dat onmogelijk lijkt, er komt een woonwijk. "Ze moeten hier niet altijd denken dat je de wereld naar je hand kunt zetten" vervolgt hij, "Je moet dingen aan de goede wil durven overlaten. Aan de mensen. En aan de natuur. Wist je dat het hier prachtig was, voordat de Floriade kwam? En die was ook schitterend, wat ze er ook van zeggen. En nu: loslaten. Vertrouw erop dat wie hier iets gaat bouwen dat goed doet." En dan na een korte stilte: "Was je wel eens in Sevilla?" Hij wacht niet eens op antwoord, knikt en beent met zekere tred weg. Moedig voorwaarts, was de lijfspreuk van Ank Bijleveld, schiet mij door het hoofd.

Als ik verder fiets kijk ik toch weer iets anders naar deze onvoltooide wijk. Die moet er eigenlijk nog komen, maar heeft nu al zijn eigen karakter. Ondanks de tegenvallers is het hier al mooi. Alles heeft meer kanten. En alles verdient meer kansen. Sevilla in de polder wordt het vast niet, maar wat een mooie gedachte.

Bart