1 juni 2023 -  Eerste vraag die opkwam is: mag een kind afwijkend gedrag vertonen ten opzichte van de rest? De tendens is nu: gaat het even niet zo lekker, dan heb je dus jeugdhulp nodig. De vraag is of dat normaal is. Soms zit het ook in de taal, daarin worden problemen gemedicaliseerd. Maar kunnen we ook op een andere manier naar de problematiek kijken? Of op een andere manier naar preventie? Je moet je ook altijd afvragen of iets een probleem is van het kind of uit de context (omgeving) van het kind. Kunnen we daar iets in veranderen om te voorkomen dat een kind bijvoorbeeld verslaafd wordt. Misschien is zo'n kind wel gewoon eenzaam?

Bert gaf de raad de volgende vragen mee om over na te denken.

• Hoe verdeelt u eigenlijk schaarste, voor wie moet er hulp zijn en voor welke hulpvragers niet meer? Of voert u dat debat niet?
• Welke factoren in de omgeving van een kind zijn door u beïnvloedbaar (denk aan armoede, kleine inzet bij multi-problem enz.)?
• Wat zijn eigenlijk de doelen waaraan u werkt door de inzet van jeugdhulp?

Hij nam de raad mee met een vergelijking om te snappen wat het belang van context is: kinderen zijn als bloemen. De meeste kinderen zijn paardenbloemen. Die groeien overal, gedijen overal. Maar sommige kinderen zijn als orchideeën. Die hebben een specifieke verzorging en ondergrond nodig. Dat zijn dus geen zieke paardenbloemen. En het heeft ook geen zin om te vragen wat een orchidee nodig heeft om een paardenbloem te worden. Maar daar zijn we in deze tijd wel erg druk mee. Kortom, bouw de context rondom die kinderen zo, dat ze kunnen bloeien. Zoom uit op wat er aan de hand is: een ingreep in de samenleving is de beste vorm van preventie die de kinderen nodig hebben.

Vanuit de raad kwamen vragen.

• Zijn er meer raden die echt dit gesprek met elkaar gaan voeren? En wat betekent dit? Reactie Bert: U zult een voorloper zijn. En wapent u ook op allerlei reacties vanuit de samenleving/partners die dit op gaat roepen.
• Wat voor gevolgen zal dit gesprek hebben? Hou rekening met verschillende scholen in verschillende wijken die besluiten ook als verschillend laten ervaren.
• Moeten we wel blijven praten over Jeugdzorg, aangezien we uit moeten zoomen? Hoe komen we uit deze bubbel? Zijn kinderen wel lid van een vereniging? En kunnen ouders dit wel betalen of is naar jeugdzorg gaan goedkoper? Ga de stad in om de problemen uit te vragen.

Als laatste sprak mevrouw Chris Kemperman als inspreker de raad toe over haar ervaring met kinderen en jeugdzorg. Zij roept de raad op om te werken aan een integrale aanpak voor kinderen met specifieke hulpvragen. Die door organisaties behandeld kunnen worden met kennis over geestelijke gezondheid, onderwijs, opvoeding en hoogbegaafdheid onder één dak.

Dit was de derde en laatste ronde van de inspiratiesessies. Raad, college, ambtenaren kunnen hun voordeel doen met het geleerde en geïnspireerde in toekomstige besprekingen over dit soort onderwerpen.